حالمان بد نیست غم کم می‌خوریم کم که نه هرروز کم کم می‌خوریم آب می‌خواهم سرابم می‌دهند عشق می‌ورزم عذابم می‌دهند خود نمی‌دانم کجا رفتم به خواب از چه بیدارم نکردی آفتاب؟ خنجری بر قلب بیمارم زدند بیگناهی بودم و دارم زدند سنگ را بستند و سنگ آزاد شد یک شب داد آمد و بیداد شد عشق آخر تیشه زد بر ریشه‌ام تیشه زد بر ریشه اندیشه‌ام عشق اگر این است مرتد می شوم خوب اگر این است من بد می شوم ...

نوشته شده در یکشنبه 89/5/3ساعت 6:7 عصر توسط اعتراف های یک ایرانی مسافر نظرات ( ) | |